من غرق در گناهم، کي مي کني نگاهم؟ / برعکس چشمهايم چشمي صبور داري/
از پرده ها برون شد، سوز نهاني ما / کوک است ساز دلها، کي ميل شور داري؟/
در خواب ديده بودم، يک شب فروغ رويت / کي در سراي چشمم، قصد ظهور داري؟/
گفتم به مهدی، بر من عاشق نظر کن / گفتا تو هم، از معصیت صرف نظرکن /
گفتم که دیدار تو باشد آرزویم / گفتا که در کوی عمل کن جستجویم /
گفتم بیا جانم پر از شهد صفا کن / گفتا به عهد بندگی با حق وفا کن /
گفتم به مهدی بر من دل خسته رو کن / گفتا ز تقوا کسب عز و آبرو کن /
گفتم رخت را از من واله مگردان / گفتا دلی را با ستم از خود مرنجان /
گفتم ز هجران تو قلبی تنگ دارم / گفتا ز قول بی عمل من ننگ دارم /
گفتم دمی با من ز رافت گفتگو کن / گفتا به آب دیده دل را شستشو کن /
گفتم دلم از بند غم آزاد گردان / گفتا که دل با یاد حق آباد گردان /
مجنون شدم که راهی صحرا کنی مرا/
گاهی غبار جاده ی لیلا، کنی مرا/
کوچک همیشه دور ز لطف بزرگ نیست/
قطره شدم که راهی دریا کنی مرا/
پیش طبیب آمده‌ام، درد می‌کشم/
شاید قرار نیست مداوا کنی مرا/
من آمدم که این گره ها وا شود همین!/اصلا بنا نبود ز سر وا کنی مرا/
حالا که، فکر آخرتم را نمی¬کنم/
حق می¬دهم ،که بنده دنیا کنی مرا/
من، سالهاست میوه ی خوبی نداده‌ام/
وقتش نیامده ،که شکوفا کنی مرا/
آقا برای تو نه ! برای خودم بد است/
/هر هفته در گناه، تماشا کنی مرا
مولای من:
من نشاني از تو ندارم اما نشاني ام را براي تو مي نويسم/
در عصرهاي انتظار به حوالي بي كسي قدم بگذار/
خيابان غربت را پيدا كن و وارد كوچه پس كوچه هاي/
تنهايي شو كلبه غريبي ام را پيدا كن/
كنار بيد مجنون خزان زده و كنار مرداب آرزوهاي رنگي ام/
در كلبه را باز كن به سراغ بغض خيس پنجره برو/
حرير غمش را كنار بزن مرا خواهي ديد/....
با بغضي كويري كه غرق عصاره انتظار است/
.......
دلم جز هوایت هوایی ندارد/
لبم غیر نامت نوایی ندارد/
وضو و اذان و نماز و قنوتم/
بدون ولایت ، بهایی ندارد/
دلی که نشد خانه ی یاس نرگس/
خراب است و ویران صفایی ندارد/
بیا تا جوانم ،بده رخ نشانم/
که این زندگانی وفایی ندارد/ ...
/آقا! قنوت سبز نمازم به التماس در آمد چه مي‌شود که مرا خيري از دعاي تو باشد/
آخرین جمعه سال است بیا آقاجان/
حالمان رو به زوال است بیا آقاجان/
من غزلهای به یاد تو فراوان دارم/
که پر از درد و ملال است بیا آقاجان/
این جمعه ها که ختم به مختار میشود/
بدجور دل ، طالب دیدار می شود/
ای منتقم بیا که به عالم نشان دهیم/
شیعه عزیز است و جز او خوار می شود/
روی تو را ز چشمه نور آفریده اند / لعل تو از شراب طهور آفریده اند/
خورشید هم به روشنی طلعت تو نیست / آیینه تو را ز بلور آفریده اند/
پنهان مکن جمال خود از عاشقان خویش / خورشید را برای ظهور آفریده اند/
.
من برای آمدنت ای تک سوار گل دل را پر پر/
قران به سر گرفته فریاد کنان باز نوحه سر می کنم/
اشک چشمم اگر کم است برایت دلم را آب میکنم/ . . .
.
یک روز نسیم خوش خبر می آید/
بس مژده به هر کوی و گذر می آید/
عطر گل عشق در فضا می پیچد/
می آیی و انتظار سر می آید/
.
ماندیم به داغ انتظارت، مددی/
ما و غم ودرد بی شمارت، مددی/
دلخسته از این غمی که در ریشه ماست/
در آرزوی فجر بهارت، مددی/
.
ای راحت دل، قرار جانها برگرد/
درمان دل شکسته ما، برگرد/
ماندیم در انتظار دیدار، ای داد/
دلها همه تنگِ توست آقا برگرد/ . . .
.
دل از ما برد و روی از ما نهان کرد/
خدایا با که این بازی توان کرد/
تا کسی رخ ننماید نبرد دل ز کسی/
دلبر ما دل ما برد به ما رخ ننمود/
.
عصریست غریب و آسمان دلگیر است/
افسوس برای دل سپردن دیر است//
هر روز بـهانه ای گرفتیم و گذشت/
عیب از من و توست عشق بی تقصیر است/
.
نگاه کن به قلب من که سرخ از غرور توست/
نگاه کن به چشم من، به راه تا عبور توست/
نگاه کن به جان من، در انتظار جمعه ای ست/
که وعده داده اند و گفته اند ظهور توست/
.
خیمه نشین فاطمه دلم برات پر میزنه/
اسم قشنگت آقا جون هر تپش قلب منه/
دلم برای دیدنش می گیره از من بهونه/
ندبه می خونم دوباره با اشکای دونه دونه/
.
گر پرده ز رخ باز نماید مهدی(عج)/
از خلق جهان دل برباید مهدی(عج)/
ای شیعه چنان منتظر مولــی باش/
گویی که همین جمعه بیاید مهدی(عج)/.
.
جمعه یعنی یک غروب وعده دار / وعده ترمیم قلب یاس زار/
جمعه یعنی مادر چشم انتظار / درهوای دیدن روی نگار/
جمعه یعنی یک سماء دلواپسی / می شود مولا به داد ما رسی ./ ؟
.
یکی ازجمعه ها جان خواهد آمد / به درد عشق درمان خواهد آمد/
غبار از خانه های دل بگیرید /که بر این خانه مهمان خواهد آمد/
.
یا این دل شکستة ما را صبور کن / یا لا أقل به خاطر زینب ظهور کن
دیگر بتاب از افق مکه ، ماه من! / این جاده های شب زده را غرق نور کن . . .
خدا خالق عشقه / محمد گل عشقه / علی مظهر عشقه / زهرا وجود عشقه/
حسن نماد عشقه / حسین سالار عشقه / عباس ساقی عشقه/
زینب شاهدعشقه / سجاد راوی عشقه / باقر کلام عشقه/
صادق احیای عشقه / کاظم صابرعشقه / رضا ضامن عشقه/
تقی جمال عشقه / نقی پاکی عشقه / حسن بقای عشقه/
مهدی قیام عشقه/
اینم دعای عشقه: اللهم عجل لولیک الفرج/
.
گفتمش نقاش را نقشی بکش از زندگی/
با قلم نقش حبابی بر لب دریا کشید/
گفتمش چون می کشی تصویر مردان خدا
تک درختی در بیابان یکه و تنها کشید/
گفتمش نامردمان این زمان را نقش کن/ …
عکس یک خنجرزپشت سر، پی مولا کشید/
گفتمش تصویری از لیلی ومجنون را بکش/
عکس حــیدر(ع) در کنار حضرت زهرا(س)کشید/
گفتمش بر روی کاغذ عشق را تصویر کن/ .
در بیابان بلا، تصویر یک ســقا کشید/
در انتظار ظهورت چه رنج ها كه كشیدیم / برفت عمر و نشد بارور درخت امیدم/
به یاد دیدن رویت چه ناله ها كه نكـردم / ز گلستان جمالت گلی دریغ نچـیدم /
شبان تیره بسی خون دل زدیده فشانـدم / دریغ و درد كه جز سوز و ساز هیچ ندیدم/
به هر كجا گذر شد سراغ وصل تو جستـم / ز فرط شوق لقایت به كوه و دشت دویدم/
ز هر كه بوی ببردم كه ره به سوی تو دارد / به عجز ولا به لقای تو را از او طلبیدم/
دل شكسته و چشم پر آب و حال پریشـان / به یاد وصل تو شاها طمع ز خلق بریدم/
شها تو آگهی از سوزش دل من حیران / در انتظار لقایت به آرزو نرسیدم/
از هجر تـو بی قرار بـودن تا كـی؟ / بازیچه روزگـار بـودن تا كـی؟/
ترسم كه چراغ عمر گردد خامـوش / دور از تو به انتظار بودن تا كـی؟/
ما را كه به خدمتت رسیدن سخت است / دیدن همه را تو را ندیدن سخت است/
بار غم تو به جـان كـشیدن آسـان / از دشمن تو طعنه شنیدن سخت است/
ز پیش چشم خسته ام ،چرا گـذر نمـی كـنی؟ / چرا ز كوی عاشقان، دگر گذر نمی كنی؟ /
چه شد كه هرچه خوانمت ،به من نظر نمی كنی؟/ نشسته ام به راه تو ،به عشق یك نگاه تو/
داني که انتظار تو با ما چه ميکند؟/
توفان ببين به پهنه دريا چه ميکند/
آشفته ام چو موج به درياي زندگي/
آشفتگي ببين به دل ما، چه ميکند/
يکدم بپرس اين همه غم اين همه بلا /
در خاطر شکسته زغم ها چه ميکند/
دور از بهار روي تو بي‌برگ مانده‌ام/
بي برگ و بار مانده به دنيا چه ميکند؟/
بنشين ز راه لطف دمي در کنار دل/
آخر بپرس اين دل تنها چه ميکند/
مولاي من وقت آمدنت دير شد بـيــا/
اين دل در انتظار تـو پيـر شد بـيـــــا/
ديدم به خواب امدي از جاده هاي دور/
گفتم دلم ؛ خواب تو تعبير شد بـيـــــــا/
اين جمعه هم گذشت ، وليكن نيامدي/
آيات غربتم همه تفسير شد بـيـــــــــا/
گفتي كه پاك كن دلت ازهرچه غير ماست/
قلبم به احترام تو تطهير شد بـيــــــــا/
هر شب به ياد خال لبت گريه مي كنم/
عكست ميان آينه تصوير شد بـيــــــــا/
در دفترم به ياد تو نرگس كشيده ام/
نرگس هم از فراق تو دلگير شد بـيــا/
مهدی اگر از منتظرانت بودیم/
چون دیده نرگس نگرانت بودیم/
با این همه رو سیاهی و سنگ دلی/
ای کاش که از همسفرانت بودیم/
ای نگاهت دوای هـــــر دردی
آرزو می كنم كه بـــــــرگردی
كاش من باخبر شـــوم روزی
لحظه ای بر دلم گــــذر كردی
زنده ام من به عشق دیدارت
بسته جانم به روی زیبــــایت
منتـــــظر مانده چشم گریانم
پس كجایی؟ دلم به قربــانت
مثل مهتاب و آسمان هستی
آفتابی ، تو مهربـــان هستی
با تو معنای عشق كامل شد
یار و مولای عاشقان هستی
جمعه ها دل كه بیقرارت شد
تا سحر چشم انتـــظارت شد
اشكها ریختم شبـــــــانگاهان
چون امیدم به نوبــــهارت شد
ای كه بر درد و غم دوا هستی
نور عشقی و با وفـــا هستی
بی تو طاقت ندارد این دل بیا
صبر تا كی كنم؟ كجا هستی؟
ای دل شیدای ما گرم تمنای تو
کی شود آخر عیان طلعت زیبای تو
گرچه نهانی ز چشم دل نبود ناامید
میرسد آخر به هم چشم من و پای تو
زاده نرگس تویی دیده چو نرگس به ره
مانده که بیند مگر لاله حمرای تو
تیره بماند جهان نور نتابد ز شرق
تا ندهد روشنی روی دلارای تو
این همه نو دولتان غره به جاه و جلال
کاش کند جلوهای غرهی غرای تو
باش که فرعونیان غرق ستم ناگهان
خیره شود چشمشان از ید بیضای تو
از بشر بتپرست جد تو بتها شکست
بت شکن آخرست همت والای تو
گوش بشر پر شدهست از رجز این وآن
بار خدایا به گوش کی رسد آوای تو
سوخت ضعیف از ستم پای بنه در میان
تا بکشد انتقام دست توانای تو
نور خدایی چرا روی نهان میکنی
کس نکند جز خدای حل معمای تو؟
شه صفتان را کنون تصفیهای در خورست
وین نکند جز به حق طبع مصفای تو
ظلم به شرق و به غرب چون به نهایت رسید
عدل پدید آورد منطق شیوای تو
گو همه دجال باش روی زمین کز فلک
هم قدم موکبت هست مسیحای تو
دفتر ایام را معنی و لفظی نبود
هر ورقش گر نداشت پر تو امضای تو
نیمه شعبان بود روز امید بشر
شادی امروز ماست نهضت فردای تو
ناظرزاده کرمانی
بیا که صبر برایم چه خوب معنا شد
در انتظار ظهورت دلم شكیبا شد
تمام دفترعمرم سیاه شد اما
امید دیدن رویت دوباره پیدا شد
چه جمعه ها كه گذشت و نیآمدی آخر
دعای منتظرانت حدیث شبها شد
چكیده قطره اشكی زدیدگان زان پس
فضای سبز نیایش پر از تمنا شد
حصار یأس چه زیبا شكست با یادت
ولی چگونه بگویم كه عقده ها وا شد
هنوز مانده به دل آرزوی دیدارت
بیا بیا كه بهارم خزان غمها شد
با وعده هاي پوچ دلم وا نمي شود
اين درد جز به مرگ، مداوا نمي شود
غم ميزبان ماست به هر جا كه مي رويم
اين قدر غم به سينه ما جا نمي شود
ديوارها بلندتر از قامت من است
آيا دري به روي زمين وا نمي شود؟
از هر طرف به غارت ما دست مي برند
مرهم كسي به زخم دل ما نمي شود
پيوسته سنگ مي خورم و دم نمي زنم
اما كسي در آينه پيدا نمي شود
شب را به پاي صبح بيافكن كه دير شد
جان بر لبيم و روز مبادا نمي شود
در سايه شماست كه حق راست مي شود
دنياي بي ظهور كه زيبا نمي شود
علی خیری
تو آن عاشق ترین مردی كه در تاریخ می گویند
تو آن انسان نایابی كه با فانوس می جویند
تمام باغ ها در فصل لب های تو می خندند
تمام ابرها در شط چشمان تو می مویند
قناری های عاشق از گلوگاه تو می خوانند
و قمری های سالك كو به كو راه تو می پویند
تو آن رود زلالی صاف و روشن از ازل جاری
كه پاكی های عالم دست و رو را در تو می شویند
به شوقسجده ات هفت آسمان خم می شود در خاك
به نام نامی ات خورشید ها از خاك می رویند
تو تمثال تمام غنچه های بی ریا هستی
كه تصویر تو را عشاق در آیینه می بویند
تمام موج ها در حلقه یاد تو می چرخند
تمام بادها نام تو را سرگرم هوهویند
بخوان دعای فرج را، دعا اثر دارد
دعا کبوتر عشق است، بال و پر دارد
بخوان دعای فرج را و عافیت بطلب
که روزگار بسی فتنه زیر سر دارد
بخوان دعای فرج را که یوسف زهرا
ز پشت پرده غیبت به ما نظر دارد
بخوان دعای فرج را به یاد خیمه سبز
که آخرین گل سرخ از دلت خبر دارد
جـمـعــه هـا طـبـع مـن احــســاس تـغزل دارد
نـاخـودآگـاه بـه سـمـت تـو تـمایل دارد
بـی تـو چـنـدیـسـت کـه در کـار زمیـن حـیرانم
مـانـدهام بـی تـو چرا باغچهام گل دارد
شـایـد ایـن بـاغـچـه ده قـرن بـه استـقـبـالــت
فـرش گـسترده و در دست گلایل دارد
تـا بـه کـی یـکسـره یـکریـز نباشی شب و روز
مـاه، مـخـفـی شدنـش نیز تعادل دارد
کودکی فـال فروش است و به عشقت هر روز
میخـرم از پـسرک هـر چـه تفال دارد
یـازده پــله زمــیــن رفــت بـــه سـمت ملکـوت
یک قدم مانده زمین شوق تکامل دارد
هیچ سنگـی نـشود سـنـگ صـبـورت، تـنـهــا
تـکـیــه بـر کعبه بزن، کعبه تحمل دارد
افسوس که عمری پی اغیار دویدیم
از یار بماندیم و به مقصد نرسیدیم
سرمایه ز کف رفت و تجارت ننمودیم
جزحسرت و اندوه متاعی نخریدیم
بس سعی نمودیم که ببینیم رخ دوست
جانها به لب آمد رخ دلدارندیدیم
ای بسته به زنجیرتو دل های محبان
رحمی که دراین بادیه بس رنج کشیدیم
رخسارتودر پرده نهان است، عیان است
بر هرچه نگه کردیم رخسارتو دیدیم
تا رشته ی طاعت به تو پیوست نمودیم
هر رشته که برغیرتوبستیم بریدیم
ای حجت حق پرده ز رخسار بر افکن
کز هجر تو ما پیرهن صبر دریدیم
شمشیرکجت راست کند قامت دین را
هم قامت ما راکه زهجر تو خمیدیم
شاها ز فقیران درت روی مگردان
بر درگهت افتاده به صد گونه امیدیم
آقا نگاهت جای آهو هاست، می دانم
دستان پاکت مثل من تنهاست، می دانم
آقا دلت در هیچ ظرفی جا نمی گیرد
جای دل تو وسعت دریاست ، می دانم
می آیی و با دستهایت پاک خواهی کرد
اشکی که روی گونه مان پیداست ، می دانم
برگشتنت در قلب های مرده مردم
همرنگ طوفانی ترین دریاست ، می دانم
جای سرانگشتان پر نورت در این ظلمت
مانند رد باد بر شنهاست ، می دانم
در باور کوتاه این مردم نمی گنجد
وقتی بیایی اول دعواست ، می دانم
ای کاش برگردی که بعد از این همه دوری
یک بار حس بودنت زیباست ، می دانم
آقا اگر تو برنمی گردی دلیل آن
در چشمهای پر گناه ماست ، می دانم
کی باز میگردی ، برایم بودن با تو
زیباترین آرامش دنیاست ، می دانم
تو باز می گردی اگر امروز نه ، فردا
از آتشی که در دلم پیداست ، می دانم
دلی که در دو جهان جز تو هیچ یارش نیست
گرش تو یار نباشی، جهان به کارش نیست
چنان ز لذت دریا پُرست کشتی ما
که بیم ورطه و اندیشه کنارش نیست
کسی به سان صدف وا کند دهان نیاز
که نازنین گهری چون تو، در کنارش نیست
خیال دوست، گل افشانِ اشکِ من دیدست
هزار شکر که این دیده، شرمسارش نیست
نه من ز حلقه دیوانگان عشقم و بس
کدام سلسله دیدی که بی‌قرارش نیست؟
سوار من که ازل تا ابد گذرگه اوست
سری نماند که بر خاک رهگذارش نیست
ز تشنه کامیِ خود آب می‌خورد دل من
کویر سوخته جان، منت بهارش نیست
هوشنگ ابتهاج
«عریضه کاری»
شبی که پنجره ام رو به آسمان وا بود
میـان سهلـه قلبـم دوبـاره غـوغـا بود
صدای ترکعُِ تسجد صـدای حیـن تقـوم
میـان زمـزمـه هـا مثـل روز پیــدا بود
درست مثل تمـامـی جمعـه ها آن شب
فــراز نـدبه مـن ذکـــر أیــن أبنــا بود
کنــار دامــن سجـــاده مهزیـارانــــه
دلـــم نشستـــه،وَ در انتظـار آقـا بود
امیــد آخــر بیتوتـه هـای آن شب ها
قسم به ریشـه چادر نماز زهرا بود
فضای روشن آن شام یادگاری شد
تمـام صفحه قلبم عریضه کاری شد
عریضـه های دلم را غبار خواهد برد
خـزان فاصلـه هـا را بهــار خواهد برد
مرا به خیمه خود حضرت امام زمان
درست چون پسـر مهزیـار خواهد برد
نسیم نفحه پیراهنـی زیوسف را
برای مردم چشم انتظار خواهد برد
خدا یکی زهمین جمعه های سرگردان
نمونه خط خودش را به کار خواهد برد
همان که آید و تا کوچه بنی هاشم
به روی شانه خود ذوالفقـار خواهد برد
بدون بودن او مثل آه سردم من
برای آمدنش روضه نذر کردم من
بیا امام زمان تازه کن جگرها را
به آسمان برسـان مـا شکستـه پرهـا را
بیا مگر به نماز شبت ببینم من
شکـوه نـافلـه های پیامبرها را
بیـا تو حضرت داوود مسجد کوفه
بخوان به نام خدا خیره کن نظـرها را
بـرای دیـدن الله اکبــرت آقـا
شکسته مسجد سهله تمام درها را
بیا به خاطر زینب که دید نامردان
گرفته اند به بازی نیزه سرها را
سـلام آرزوی مسجدالحـرام آقا
بیـا بگو أناصمصام الأنتقام آقا
دلـی که خانه تقوا وَبا خدا باشد
مگرکه مـی شود از صاحبـش جدا باشد
کسی درون خودش جا نمی دهد حتـی
اگر به وسعت دنیا هنوز جا باشد
دلی که آینـه اش می شـود غبار آلود
چـه بهتـر است نباشد اگر بنا باشد
که با حضورخودش این دل تَرَک خورده
زمـان دیـدن آقـا وَبـال ماباشد
خدا کندکه بمانم وَ با امام زمان
قـرار دیدنمـان شهـرکربلا باشد
من«عارفم»که پر از آه سرد و دردم من
برای آمدنش روضه نذر کردم من
برگرفته از وب: خلسه ی خیال
اي طبيبا بسر بستر بيمار بيا
بهر دلداري دلسوخته زار بيا
تو كه دل را به نگاهي بربودي
زكفم بپرستاري بيمار دل افكار بيا
آتش هجر تو سوزانده همه هستي
من به تسلاي دل و جان شرربار بيا
اشك هجر است كه از ديده من مي بارد
بهر غمخواري اين چشم گهر بار بيا
دل من خون شد و از ديده برون مي ريزد
به تماشاي دل و ديده خون بار بيا
يوسف فاطمه (ع) بين منتظران منتظرند
پرده بردار ز رخ بر سر بازار بيا
چه خوشست مـن بمیرم به ره ولای مهدی
سر و جـان بـها ندارد که کنم فدای مهدی
همه نقد هستی خود بدهم به صاحب جان
کـه یکـی دقـیقه بینم رخ دلگشای مهدی
نه هوای کعبه دارم نه صفا و مروه خـواهـم
که ندارد این مکانها به خدا صفای مهدی
چـه کـنم چـه چـاره سازم کـه دل رمـیده من
نـکـنـد هـوای دیگر به جز از هـوای مهدی
من دلشکسته هر دم به امید در نشستم
کـه مگـر عـیـان ببینم رخ دلـشگای مهدی
ساکن میکده بودم چه کنم رفت ز دست
توبه ام باز شبیه لب پیمانه شکست
عشق تو حفظ شده در دل ما نسل به نسل
به امانت برساندن به ما دست به دست
دست خالی به خدا تا صف محشر نشود
هر که یک دفعه سر راه دو دلدار نشست
من به خود عاشق رویت نشدم دل بکنم
دست حق بر سر زلف تو دل ما را بست
شادم از گریه که مانند تو می گردم من
بهترین نعمت در دو جهان این اشک است
کی فراهم بشود بهر فرج هر چه که نیست
به فدای قدم یار شود هر چه که هست
هجر تو زدرد و داغ دلگیرم کرد
اندوه فم زمان زمین گیرم کرد
گفتند که جمعه ی دگر می آیی
این رفتن جمعه جمعه ها پیرم کرد
بیا که صبر برایم چه خوب معنا شد
در انتظار ظهورت دلم شكیبا شد
تمام دفترعمرم سیاه شد اما
امید دیدن رویت دوباره پیدا شد
چه جمعه ها كه گذشت و نیآمدی آخر
دعای منتظرانت حدیث شبها شد
چكیده قطره اشكی زدیدگان زان پس
فضای سبز نیایش پر از تمنا شد
حصار یأس چه زیبا شكست با یادت
ولی چگونه بگویم كه عقده ها وا شد
هنوز مانده به دل آرزوی دیدارت
بیا بیا كه بهارم خزان غمها شد
جمعه يعني زانوي غم در بغل
بر سر سجاده هاي العجل
جمعه يعني اشک هاي انتظار
جمعه يعني شکوه از هجران يار
جمعه يعني آه.الغوث.الامان
در فراق مهدي صاحب زمان
زمین دلتنگ و مهدى بیقرار است
فلك شیدا، پریشان روزگار است
دلا، آدینه شد، دلبر نیامد
غروب انتظارم سرنیامد
همه دلها پر از آه و غم و درد
همه آلالهها پژمرده و زرد
نفسها خسته و در دل خموشند
فغانها بىصدا و پرخروشند
نه رنگى از عدالت، نى از صداقت
در و دیوار دارد نقش ظلمت
شده پرپر گل مهر و محبّت
همه دلها شده سرشا نفرت
شده شام یتیمان، ناله و اشك
برد هركس به كاخ دیگرى رشك
شده پژمرده غنچه در چمنزار
بگشت آواره گل در كوى گلزار
نشسته دیو بر دلهاى خفته
همه جا بذر نومیدى شكفته
زده زنگارها آئین و مذهب
دمى، رویى ز سرور نیست یا رب
به اشك چشم و مهر و ماه، سوگند
به آه و ناله دلهاى دربند
اگر نرگس ز هجرت زار زار است
شقایق تا قیامت دغدار است
در سرى نیست كه سوداى سر كوى تو نیست
دل سودازده را جز هوس روى تو نیست
سینه غمزدهاى نیست كه بىروى و ریا
هدف تیر كمانخانه ابروى تو نیست
جگرى نیست كه از سوز غمت نیست كباب
یا دلى تشنه لعل لب دلجوى تو نیست
عارفان را ز كمند تو گریزى نبود
دام این سلسله جز حلقه گیسوى تو نیست
نسخه دفتر حسن تو، كتابى است مبین
ور بود نكته سربسته، به جز موى تو نیست
ماه تابنده بود، بنده آن نور جبین
مهر رخشنده به جز غرّه نیكوى تو نیست
خضر عمرىست كه سرگشته كوى تو بود
چشمه نوش، به جز قطرهاى از جوى تو نیست
نیست شهرى كه ز آشوب تو، غوغایى نیست
محفلى نیست كه شورى ز هیاهوى تو نیست
(مفتقر) در خم چوگان تو گویى، گویىست!
چرخ با آن عظمت نیز به جز كوى تو نیست
"آیة الله غروى اصفهانى
ای کاش شبی لایق دیدار تو باشم
از پرده دل راز نگهدار تو باشم
دستم تهی ونیست کلافی به بساطم
تابر سر بازار خریدار توباشم
یک عمر به دنبال امان بودم وصحت
منت نه و بگذار که بیمار توباشم
ای سایه لطفت همه جا روی سرمن
بگذار که در سایه دیوار توباشم
ای کاش شبی آیدودرجامع سهله
با چشم دلم زائر رخسار توباشم
مجيد رجبي
بــرای آمـدنــت دیــر مـی شــود، بــرگــرد
زمان ز پرسه زدن سیر می شود، برگرد
در انتــظــار تــو بـا کــولــه باری از وحشت
زمـیـن دوباره زمینگیر می شود، برگرد
بـرای روشنـی چشـم آسمـان، خـورشید
میـان چـشم تـو تـکثیر می شود، برگرد
همیشه جای تو در لحظه‌هایمان خالیست
غـروب جـمعه که دلگیر میشود، برگرد
و جـمـعـه‌ای کـه بـیـایـی، تمام عرش خدا
بـه سمت خاک سرازیر میشود، برگرد
سائلي بي دست و پايم راه را گم كرده ام
عبد كوي هل اتايم راه را گم كرده ام
بس كه دوري جستم از اين بارگاه باصفا
آستان صاحب درگاه را گم كرده ام
اشنايم نيستم از فرقه ي بيگانگان
.چند روزي دلبر دلخواه را گم كرده ام
دردهايم را نگفتم چند گاهي با طبيب
شد دلم بي يار وچاه را گم كرده ام
قدر عشقت را ندانستم شدم مشغول خويش
خيمه ي زيباي ثارالله را گم كرده ام
گوش جان نسپر ده ام بر يا لثارات الحسين
راه قرب كوي ان خونخواه را گم كرده ام
در شب تاريك هجران چشم دل را بسته ام
كور دل هستم كه نور ماه را گم كرده ام
كربلا كوته ترين راه است تا درگاه دوست
با كه گويم اين ره كوتاه را گم كرده ام
با همه‌ی لحن خوش‌آوائیم
در به‌در کوچه‌ی تنهایی‌ام
ای دو سه تا کوچه زما دورتر
نغمه‌ی تو از همه پرشورتر
کاش که این فاصله را کم کنی
محنت این قافله را کم کنی
کاش که همسایه‌ی ما می‌شدی
مایه‌ی آسایه‌ی ما می‌شدی
هر که به دیدار تو نائل شود
یک‌شبه حلّال مسائل شود
دوش مرا حال خوشی دست داد
سینه‌ی ما را عطشی دست داد
نام تو بردم، لبم آتش گرفت
شعله به دامان سیاوش گرفت
نام تو آرامه‌ی جان من است
نامه‌ی تو خطّ امان من است
ای نگهت خواستگه آفتاب
بر من ظلمت‌زده یک شب بتاب
پرده برانداز ز چشم ترم
تا بتوانم به رخت بنگرم
ای نفست یار و مددکار ما
کی و کجا وعده‌ی دیدار ما
دل مستمندم ای جان به لبت نیاز دارد
به هوای دیدن تو هوس حجاز دارد
به مکّه آمدم ای عشق تا تو را بینم
تویی که نقطه‌ی عطفی به اوج آیینم
کدام گوشه‌ی مشعر، کدام کنج منا
به شوق وصل تو در انتظار بنشینم
روا مباد که بر بنده‌ات نظر نکنی
روا مباد که ارباب جز تو بگزینم
چو رو کنی به رهت، درد و رنج نشناسیم
ز لطف روی تو دست از ترنج نشناسیم
اغاسي
مطالب مرتبط
شعر نو ارسال نظر برای این مطلب
اطلاعات کاربری
لینک دوستان
آمار سایت
کدهای اختصاصی